ایران - کره

استارت اینجا رو با بازی ایران و کره می زنم. در وهله اول دلم می خواست امروز ایران باشم و طبق معمول بازی های ایران رو از نزدیک ببینم. اما حیف که نیستم... بعد هم این که برای تیم ملی ایران آرزوی موفقیت دارم. اما راجع به فوتبال ملی خیلی حرف دارم. از زمانی که من یادم میاد ایران در خط حمله نفرات مطرحی داشته چون اصولاً ذات فوتبال ایرانی تهاجمیه. اولین ترکیبی که از خط حمله ایران یادمه بازی های آسیایی 1988 سئول بود متشکل از حمید علی دوستی، عبدالعلی چنگیز و ناصر محمدخانی (با ذخیره هایی چون فرشاد پیوس، غلامرضا فتح آبادی و کریم باوی). اون سال در دور مقدماتی ژاپن رو با دو گل چنگیز و محمدخانی شکست دادیم. تو بازی آخر دور مقدماتی برابر بنگلادش هم، مرحوم پرویز دهداری فرشاد پیوس و غلامرضا فتح آبادی رو در خط حمله ایران آزمایش کرد که پیوس اولین گل ملی خودش رو در اون بازی زد و فتح آبادی با دو گل خودش زمینه ساز برد چهار بر صفر ایران شد (گل چهارم رو هم مرحوم سیروس قایقران زد). متأسفانه در اون سال و در روزی که احمد سجادی درون دروازه ایران کم فروغ ظاهر شد کره جنوبی ما رو در ضزبات پنالتی شش بر پنج شکست داد. بعد کم کم سلطه پیوس بر خط حمله ایران شکل گرفت تا اینکه علی دایی (که زیر دست ناصر حجازی تعلیم دیده بود) توسط علی پروین برای بازی های جام اکو به تیم ملی دعوت شد. خداداد عزیزی هم بعد از چند سال در تیم ملی حضور پیدا کرد تا بهترین زوج خط حمله ایران شکل بگیره. در همون دوران و با هدایت محمد مایلی کهن، به کره 6 تا زدیم و به عربستان 3 تا! بعد علی دایی بیش از 12 سال به سلطه خودش بر خط حمله ایران ادامه داد تا این که بعد از نمایش ناخوشایندش در جام جهانی آلمان و با کنار رفتن برانکو به طور خودکار از تیم ملی جدا شد. تمام این مقدمه ها رو گفتم تا برسم به این سوال که حالا بعد از علی دایی چه کسانی می توانند و باید پرچم دار خط حمله ایران باشند؟ گزینه اول کسی نیست جز وحید هاشمیان. با تمام احترامی که برای هاشمیان قائلم، معتقدم وحید بازیکن یکسانی نیست و حتی در روزهای خوبش هم شاید بیش از چند بار در مرکز بازی قرار نگیره. رضا عنایتی گزینه بعدیه. رضا هم که همیشه گلزن قهاری در بازی های باشگاهی بوده، در تیم ملی درست مثل فرهاد مجیدی بدون اعتماد به نفس بازی می کنه و فرسنگ ها با عنایتی بازی های باشگاهی فاصله داره. گزینه های بعدی هم کسانی مثل سیاوش اکبرپور، آرش برهانی یا رسول خطیبی هستند که دوتای آخری بارها عدم کارایی خودشون رو در مسابقات ملی ثابت کردن. سیاوش اکبرپور هم که فعلاً بیشتر درگیر حاشیه هاست تا بازی! نتیجه این حرفام اینه که بعد از حداقل 20 سال قدرت در خط حمله حالا تیم ملی با چالش بزرگی روبرو شده و نفرات جایگزین هم تا حالا بازدهی خوبی نداشتن. این چالش درست مثل مشکل دروازه بانی ماست که بعد از کناره گیری احمدرضا عابدزاده از فوتبال هرگز کسی نتونسته سنگربان قابل اطمینانی برای دروازه فوتبال ملی ایران باشه. با تمام این اوصاف و با وجود این که بازی ایران با کره در روز وسط هفته برگزار می شه، امیدوارم و صد البته خوشبینم که با حضور و پشنیبانی حامیان فوتبال ایران و با درایت امیر قلع نوعی و رشادت ملی پوشان ایرانی، کره ای ها رو با دست خالی به کشورشون برگردونیم