همانطور که پیش از شروع بازی‌ها پیش‌بینی کرده بودم، اردن و سوریه باعث حذف عربستان شدند، ایران با تیم بدون ستاره و یک دستش در گروه D اول شد، عراق، مدافع عنوان قهرمانی، برای صعود سختی کشید، کره‌شمالی هیچ حرفی برای گفتن نداشت و ژاپن، ایران و استرالیا کماکان سه شانس اول قهرمانی به شمار می‌روند.
و اما مسابقات یک چهارم نهایی از جمعه عصر به وقت تهران آغاز خواهد شد.
قطر - ژاپن
قطر که در روز اول بازی‌ها مقابل تیم استخوان دار ازبکستان حرفی برای گفتن نداشت، در دو بازی بعدیش مقابل چین و کویت با حمایت تماشاگرانش و هنر بازیکنان غیر بومی‌اش توانست دو برد خوب را به دست آورد تا برای اولین بار در تاریخ جام ملت‌های آسیا به مرحله یک چهارم نهایی برسد. اما من بعید می‌دانم قد و قواره قطر به ژاپن بخورد و احتمالاً ژاپنی برای جلوگیری از هرگونه غافلگیری طوری بازی می‌کنند که قطر مچاله شود.
ازبکستان - اردن
شاید ناخوانده‌ترین میهمانان این مرحله همین دو تیم باشند به همراه قطر. اما نوع فوتبالی که ازبکستان در سه دیدار نخست خود به نمایش گذاشت، بیانگر قدرت این تیم خوش قد و قامت است. اردن هم تیمی جنگنده نشان داد که بدون باخت از گروهی دشوار صعود کرد. اما پیش‌بینی من پیروزی ازبک‌ها در این دیدار فیزیکی است.
استرالیا - عراق
استرالیا هنوز خاطره تلخ جام ملت‌های 2007 را به یاد دارد. در واقع عراق پس از شکست دادن استرالیا در دور مقدماتی روحیه‌ای مضاعف پیدا کرد که منجر به قهرمانی آنان شد. اما داستان امسال متفاوت است. عراق دیگر آن تیم ناشناخته نیست و انگسزه و قدرت آنان هم کاهش یافته. استرالیا هم بعد از چند سال بازی در آسیا، حالا می‌داند چه نوع فوتبالی مقابل تیم‌های عربی باید بازی کند. نمونه‌اش بازی مقابل بحرین بود. استرالیا می‌تواند این دیدار را راحت ببرد ولی احتیاط زیاده از حد سرمربی این تیم منجر به یک پیروزی خفیف خواهد شد.
ایران - کره‌جنوبی
غیر قابل پیش‌بینی ترین بازی این مرحله بین ایران و کره‌جنوبی برگزار خواهد شد. کره‌جنوبی تیمی جوان، پر نفس و البته پر اشتباه نشان داده که در هر سه دیدارش شروعی طوفانی و پایانی متزلزل داشت. اگر شروع متزلزل و پایان طوفانی ایران در هر سه بازیش را نیز در نظر بگیریم، روشن می‌شود که نیمه اول در اختیار کره خواهد بود و نیمه دوم در اختیار ایران. ایران در این دوره با تمام ادوار گذشته یک فرق اساسی دارد و آن ستاره نداشتن است. یک روز غلامرضا رضایی، یک روز کریم انصاریفرد، یک روز اندرانیک تیموریان و یک روز پژمان نوری. اکثر بازیکنان تیم ملی امسال خوب هستند. اما ای کاش جواد نکونام و مسعود شجاعی که همیشه از بهترین‌ها بوده‌اند هم به جمع این خوب‌ها بپیوندند. اگر ایران اسیر اشتباهات بچه‌گانه همیشه در خط دفاع نشود و اگر از گرفتن اخطارهای بی‌مورد دوری کنیم، شکست کره دور از دست رس نخواهد بود.
و اما مسابقات یک چهارم نهایی از جمعه عصر به وقت تهران آغاز خواهد شد.
قطر - ژاپن
قطر که در روز اول بازی‌ها مقابل تیم استخوان دار ازبکستان حرفی برای گفتن نداشت، در دو بازی بعدیش مقابل چین و کویت با حمایت تماشاگرانش و هنر بازیکنان غیر بومی‌اش توانست دو برد خوب را به دست آورد تا برای اولین بار در تاریخ جام ملت‌های آسیا به مرحله یک چهارم نهایی برسد. اما من بعید می‌دانم قد و قواره قطر به ژاپن بخورد و احتمالاً ژاپنی برای جلوگیری از هرگونه غافلگیری طوری بازی می‌کنند که قطر مچاله شود.
ازبکستان - اردن
شاید ناخوانده‌ترین میهمانان این مرحله همین دو تیم باشند به همراه قطر. اما نوع فوتبالی که ازبکستان در سه دیدار نخست خود به نمایش گذاشت، بیانگر قدرت این تیم خوش قد و قامت است. اردن هم تیمی جنگنده نشان داد که بدون باخت از گروهی دشوار صعود کرد. اما پیش‌بینی من پیروزی ازبک‌ها در این دیدار فیزیکی است.
استرالیا - عراق
استرالیا هنوز خاطره تلخ جام ملت‌های 2007 را به یاد دارد. در واقع عراق پس از شکست دادن استرالیا در دور مقدماتی روحیه‌ای مضاعف پیدا کرد که منجر به قهرمانی آنان شد. اما داستان امسال متفاوت است. عراق دیگر آن تیم ناشناخته نیست و انگسزه و قدرت آنان هم کاهش یافته. استرالیا هم بعد از چند سال بازی در آسیا، حالا می‌داند چه نوع فوتبالی مقابل تیم‌های عربی باید بازی کند. نمونه‌اش بازی مقابل بحرین بود. استرالیا می‌تواند این دیدار را راحت ببرد ولی احتیاط زیاده از حد سرمربی این تیم منجر به یک پیروزی خفیف خواهد شد.
ایران - کره‌جنوبی
غیر قابل پیش‌بینی ترین بازی این مرحله بین ایران و کره‌جنوبی برگزار خواهد شد. کره‌جنوبی تیمی جوان، پر نفس و البته پر اشتباه نشان داده که در هر سه دیدارش شروعی طوفانی و پایانی متزلزل داشت. اگر شروع متزلزل و پایان طوفانی ایران در هر سه بازیش را نیز در نظر بگیریم، روشن می‌شود که نیمه اول در اختیار کره خواهد بود و نیمه دوم در اختیار ایران. ایران در این دوره با تمام ادوار گذشته یک فرق اساسی دارد و آن ستاره نداشتن است. یک روز غلامرضا رضایی، یک روز کریم انصاریفرد، یک روز اندرانیک تیموریان و یک روز پژمان نوری. اکثر بازیکنان تیم ملی امسال خوب هستند. اما ای کاش جواد نکونام و مسعود شجاعی که همیشه از بهترین‌ها بوده‌اند هم به جمع این خوب‌ها بپیوندند. اگر ایران اسیر اشتباهات بچه‌گانه همیشه در خط دفاع نشود و اگر از گرفتن اخطارهای بی‌مورد دوری کنیم، شکست کره دور از دست رس نخواهد بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر