امشب با دیدار قطر و ازبکستان، پانزدهمین دوره مسابقات جام ملت‌های آسیا در دوحه، پایتخت قطر، آغاز خواهد شد. در این مسابقات شانزده تیم در چهار گروه چهار تیمی به مصاف هم خواهند رفت و طبق معمول غول‌های آسیا تنها مدعیان قهرمانی هستند.
گروه A: قطر – ازبکستان – چین – کویت
این گروه مجهولات بسیاری دارد. در حالی که هیچ کدام از این چهار تیم مدعی قهرمانی به شمار نمی‌روند، همگی از شانس صعود تقریباً یکسانی برخوردارند. در حالی که پیش‌بینی دو تیم صعود کننده از این گروه کار واقعاً دشواری به نظر می‌رسد، پیش‌بینی حذف هر دو تیم صعود کننده از این گروه در دور بعد کار چندان دشواری نیست.
گروه B: ژاپن – عربستان – اردن – سوریه
علی‌رغم این که بازی‌ها در خاور میانه برگزار می‌شود و سابقه نشان داده که داوری‌ها در این منطقه به نفع تیم‌‌های عربی خواهد بود، صعود ژاپن از این گروه به عنوان تیم نخست بسیار محتمل است. به خصوص که عربستان خیلی از روزهای خوبش در فوتبال آسیا دور شده. اردن و سوریه هر دو تیم‌هایی هستند که در عین حالی که بختی برای قهرمانی نخواهند داشت، ولی ممکن است باعث حذف عربستان از این جام شوند. اگر عربستان نتواند از این گروه صعود کند، آن‌گاه تیم نخست صعود کننده از گروه A نیز شانس حضور در نیمه نهایی پانزدهمین جام ملت‌های آسیا را خواهد داشت.
گروه C: کره‌جنوبی – استرالیا – بحرین – هند
روشن‌ترین گروه این دوره از مسابقات، همین گروه است. در واقع جنگ استرالیا و کره بر سر اول شدن در این گروه است، چرا که هیچ کدام از این دو تیم خاطره خوشی از بازی با ایران (سرگروه احتمالی گروه D) ندارند و ترجیح می‌دهند در مرحله یک چهارم نهایی با تیم دوم گروه D روبرو شوند. مگر این که ایران در همان دو بازی اول نشان دهد که توان سرگروه شدن را ندارد. در این میان نباید از بحرین غافل شد. بحرین علی‌رغم افتی که اخیراً داشته، ممکن است بتواند مزاحم کره جوان یا استرالیای مغرور شود.
هند را می‌توان شگفت ساز این دوره از رقابت‌ها قلمداد کرد. چرا که آخرین بار هندی‌ها 27 سال قبل توانسته بودند به این مرحله از فوتبال آسیا برسند. البته معنی این حضور صرفاً قدرت هند نیست. چرا که هندی‌ها با استفاده از سهمیه قهرمانی درChallenge Cup 2008 که در زمین خودشان برگزار شد، پا به این مسابقات می‌گذارند. هند در آن مسابقات با افغانستان، تاجیکستان و ترکمنستان هم گروه بود که از میان این سه تیم فقط ترکمنستان در حد و اندازه‌های هند است. هند با شکست دادن افغانستان و ترکمنستان و تساوی مقابل تاجیکستان به نیمه نهایی صعود کرد و در آنجا میانمار را شکست داد تا در فینال دوباره حریف تاجیکستان شود و با غلبه بر این تیم سهمیه حضور در جام ملت‌های آسیا را به دست آورد.
گروه D: ایران – عراق – کره‌شمالی – امارات
هر چهار تیم بخت صعود دارند، ولی در این میان ایران بیشترین بخت و کره‌شمالی کمترین بخت صعود را دارند. عراق مدافع عنوان قهرمانی افت محسوسی در چند سال اخیر داشته و به جای دفاع از قهرمانی‌اش، بیشتر باید به فکر صعود از گروه خود باشد. امارات بر عکس عراق، دوران افت را پشت سر گذاشته و با بازیکنانی جوان پا به این مسابقات گذاشته است. فراموش نکنیم که جوانان اماراتی در مسابقات جام جهانی نوجوانان 2009 از گروه خود صعود کرده بودند و در همان سال به یک چهارم نهایی جام جهانی جوانان رسیده بودند. اماراتی‌ها چند ماه قبل هم در بازی‌های آسیایی گوانگجو با تیم زیر 23 سالشان به مقام نایب قهرمانی رسیدند. کره‌شمالی بر عکس ظاهر غلط اندازش (حضور در جام جهانی 2010) همانند یک طبل تو خالی است.
اما ایران، اما ایران و اما ایران. حکایت ایران، حکایت غریبی نیست. تیمی که از لحاظ رکورد و نتایج کسب کرده در جام ملت‌های آسیا برترین تیم آسیا به شمار می‌رود.
نگاهی به آمار ایران بیندازید:
یازده دوره حضور، 54 بازی، 31 برد، 17 تساوی و 6 باخت. 106 گل زده و 40 گل خورده.
رکورددار قهرمانی 3 بار همراه با ژاپن و عربستان، بیشترین حضور 11 بار همراه با کره‌جنوبی، بیشترین تعداد بازی (کره‌جنوبی با 50 بازی دوم است)، بیشترین برد (کره‌جنوبی با 23 برد دوم است)، بیشترین میانگین پیروزی 57 درصد (ژاپن با 55% دوم است)، کمترین میانگین باخت 11 درصد (پس از اردن که تنها یک بار حضور در جام ملت‌ها داشته و آن هم با یک برد و چهار تساوی به پایان رسانده)، بیشترین گل زده (کره‌جنوبی با 79 گل زده دوم است)، بیشترین میانگین گل زده 2 گل در هر بازی (پس از اسرئیل با 2.2 گل زده در هر بازی) و کمترین میانگین گل خورده 0.7 در هر بازی (پس از اردن با 0.5 گل خورده در هر بازی).
اما آخرین حضور ایران در فینال جام ملت‌ها بر می‌گردد به 35 سال پیش!
امسال هم اکثر کارشناسان فوتبال ایران، امیدی به قهرمانی این تیم ندارند، اما من دارم.
تیم امسال ستاره ندارد و این خیلی مهم است. تیم امسال با مهدی رحمتی، در درون دروازه بسیار مطمئن‌تر از سه چهار دوره‌ی گذشته خواهد بود. ترکیب سید جلال حسینی و هادی عقیلی در قلب دفاع. حضور خسرو حیدری در دفاع راست. داشتن جواد نکونام، پژمان نوری و محمد نوری در میانه میدان، غلامرضا رضایی، مسعود شجاعی و کریم انصاریفرد در خط حمله، ترکیب ایده‌آلی را تشکیل می‌دهد که البته دو نقص دارد. اول نداشتن یک دفاع چپ مطمئن که احتمالاً محمد نصرتی در این پست به میدان خواهد رفت و دوم نداشتن یک تصمیم گیرنده خوب روی نیمکت. دانش افشین قطبی برای آنالیز کردن حریفان آسیایی کفایت می‌کند، اما تاریخچه مربیگری او نشان داده که در چینش مهره تبحر لازم را ندارد و به ویژه تعویض‌هایش در جریان بازی معمولاً تأثیر در روند تیمی ندارد.
با تمام این موارد، من هنوز هم ایران را بخت سوم قهرمانی این دوره پس از استرالیا و ژاپن می‌دانم. استرالیا با سرمربی آلمانی‌اش که دستیار فرانتس بکن‌باور در تیم ملی آلمان (جام جهانی 1990) بوده است، خطر بزرگی برای همه تیم‌هاست. ژاپن مدعی بزرگ سال‌های جام ملت‌های آسیا دیگر بخت قهرمانی در کنار ایران و استرالیاست. پس از این سه تیم کره‌جنوبی است که تیمی بسیار جوان را به سان گذشته روانه این مسابقات کرده تا برای جام جهانی 2014 آبدیده شوند. اما همین تیم جوان هم می‌تواند به قهرمانی در آسیا چشم داشته باشد.
به نظر من ایران از گروه خود می‌تواند صعود کند ولی صرف نظر از حریف مرحله یک چهارم نهایی (احتمالاً استرالیا یا کره جنوبی)، برای عدم تقابل با ژاپن در نیمه نهایی این دوره، اول شدن در گروه D برای ایران بسیار حیاتی خواهد بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر