با پیام ها شروع می کنم و از آرش عزیز به خاطر اولین پیام در این بلاگ ممنونم. راجع به پیام بعدی هم این که: دوستان آبی به من می گن قرمز و دوستان قرمز به من می گن آبی! شاید تا همین جا برای "ام اس" عزیز که اون پیام رو گذاشته بس باشه اما من ادامه می دم که شدیدا علاقمند علی پروین و نسل قدیم پرسپولیس هستم. در حال حاضر هم سنگینی کفه ترازوی علاقه ام به سمت پرسپولیسه اما با تمام این اوصاف ام اس جان تو می تونی باز هم به من بگی استقلالی. طرفدار بودن برای من عیب نیست افتخاره
ــــــــــــ
حالا مطلب جدید: " در حالی که به کمک مربی ایرانی - آمریکایی کره ویزا نداده بودند تیم کره جنوبی مقابل ایران له شد." این خبری بود که دیروز اینجا از تلویزیون و بعد هم دو گل عنایتی و بادامکی نشون داده شد. واقعا بچه های تیم ملی گل کاشتن. هر چند که متاسفانه بازی رو ندیدم اما وقتی خبر و تحلیل های گوناگون روزنامه های ایرانی رو می خوندم متوجه برتری نسبی ایران بر روند کلی بازی شدم. ولی می خوام بر خلاف یکی از سنت های متداول و البته غلط ایرانی به جای تعریف های بیش از حد به نقایص اشاره کنم. بی ملاحظه بگم که هیچوقت از محمود فکری و سبک فوتبالش خوشم نیومده. هر چند که تعصب ستودنی ای داره اما سبک بازیش و نحوه خطاهای عمدی و سهویش برام خوشایند نیست و علی رغم نظر دوستان استقلالیم از خداحافظی محمود فکری از تیم ملی خیلی خیلی خوشحالم! اما در عین حال نگرانم که تیم ایران در خط دفاع و به خصوص دفاع میانی چه مهره هایی داره؟ رحمان رضایی در سطح آسیا یه مهره قابل اتکا برای ماست ولی آیا در جام جهانی بعدی هم هنوز سر حال خواهد بود؟ جدا از رحمان که معتقدم بهترین دفاع کنونی ماست نصرتی صادقی و قربانی هم هستند. نصرتی که از اون دسته بازیکناست که ممکنه ده بازی پی در پی ستاره خط دفاع باشه یا دقیقا برعکس سوراخ دعای تیم مقابل! صادقی و قربانی هم که فعلا سرمست از لطف امیر قلعه نوعی هستند و امیدوار به بازیهای متعدد در تیم ملی اما آیا واقعا این دو نفر در حال حاضر شایسته پوشیدن پیراهن تیم ملی هستند؟به نظرم برانکو با تمام نقایصش این حسن رو داشت که به رنگ ها ارادت نداشته باشه. اما قلعه نوعی - درست مثل پروین - بدون تعصب یعنی هیچ! شاید به همین دلیل حسین کعبی که بهترین بازیکن ایران در جام جهانی بود ناگهان از فهرست نفرات اصلی کنار گذاشته شد تا نفرات آبی پوش اجازه جولان دادن در عرصه ملی رو داشته باشند. جدا از این مساله متاسفانه نگرش مسوولان ورزش کشور ما به شدت تحت تاثیر نتایج مقطعیه والا می شد با همین قلعه نوعی و از همین الان استارت ساختن اسکلت تیم ملی ایران رو برای جام جهانی بعدی زد تا نتایج جام قبلی تکرار نشه. ای کاش قلعه نوعی به جای دعوت از بازیکنان نتیجه ساز کنونی بازیکنان نتیجه ساز چهار سال دیگه رو مد نظر قرار می داد و قید بازیکنانی چون رحمان رضایی و رضا عنایتی رو می زد. قبلا هم نوشته بودم که عنایتی بازیکن فوق العاده ای در سطح باشگاهیه که در تیم ملی کم فروغه. علاوه بر این با نگاهی به سن و سال رضا و تصور جام جهانی بعدی خیال همه مدافعان حریفان تیم ملی در جام بعدی راحت می شه! حتی راحت تر از جام جهانی آلمان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر