هفته بیست و پنج لیگ برتر ایران

با انجام بازی های هفته بیست و پنجم لیگ برتر فوتبال ایران، همون طور که پیش بینی کرده بودم، استقلال تهران به تنهایی در صدر جدول جا خوش کرد و با چهار امتیاز اختلاف نسبت به سایپا از وضعیت مطلوبی برخوردار شد. حالا که بحث راجع به استقلاله ذکر این نکته هم ضروریه که از پنج بازی باقی مونده استقلال، سه تا با تیم های سایپا، استقلال اهواز و سپاهانه که همگی دشوارند و دو بازی با پیکان و پاس هم بازی ساده ای به حساب نمیاد. البته بازی های سایپا هم مشابه استقلال تهرانه. بازی با پیکان، پاس و استقلال تهران به علاوه ذوب آهن در اصفهان و مس در کرج. اگر یادتون باشه قبلاً ضمن پیش بینی فرار استقلال از چنگ سایپا در هفته بیست و چهارم و پنجم، پیش بینی کرده بودم که با توجه به بازی های دو تیم تا پایان فصل، سایپا شانس رسیدن دوباره به صدر جدول رو داره. اما تمام این اما و اگرها از نظر آماری و عملکرد دو تیم در بیست و پنج بازی گذشته است. از اواسط فصل نظرم این بود که علی دایی تجربه کافی برای قهرمان کردن سایپا در لیگ برتر رو نداره و برای تأیید ادعای خودم هم از دوره کوتاه مدت مربی گری حمید درخشان در پرسپولیس و سال اول مربی گری امیر قلعه نوعی در استقلال نام برده بودم. شوک حضور دایی در سایپا، هفته هاست که بی تأثیر شده و اگر دایی کمی از غرور کاذب همیشگی خودش کم بکنه، می تونه از حضور دکتر زادمهر در تیم سایپا استفاده بهینه ای در این مقطع بحرانی بکنه، تا شاید در اثر لغزش های محتمل استقلال در بازی های آینده، دوباره سایپا به صدر جدول برسه. ا
خارج از بحث استقلال تهران و سایپا و هنوز در بحث قهرمانی، می شه از استقلال اهواز هم نام برد. تیمی که با برد جالب توجه در بازی خارج از خانه مقابل سایپا، حالا با یک بازی کمتر به یک امتیازی این تیم رسیده و با توجه به روحیه خوب ناشی از سه برد یک بر صفر در سه بازی های آخر، گل نخوردن در چهار بازی آخر و نباختن از هفته شانزدهم تاکنون؛ نیم نگاهی به لغزش های محتمل استقلال تهران و سایپا داره، تا برای اولین بار قهرمان لیگ برتر ایران بشه. ا
در مورد سپاهان که با توجه به درایت مسؤولان استقلال تهران، تنها نماینده ایران در بازی های باشگاه های آسیاست، حضور این تیم در آسیا توأم بود با سه باخت پیاپی در لیگ برتر و عملاً از دادن شانس قهرمانی. سپاهان توان قهرمانی در لیگ برتر رو داشت؛ اما رؤیای آسیا، کابوس لیگ برتر سپاهان بود. سپاهان رو به همین دلیل بخت اول قهرمانی در جام حذفی هم نمی دونم، مگر این که سپاهان از بازی های آسیایی حذف بشه که امیدوارم این اتفاق رخ نده. ا
راجع به پرسپولیس چی می شه گفت؟ تیمی که در بازی های مستقیم با چهار تیم بالاتر از خودش در جدول، مجموعاً سه برد مقابل استقلال تهران، سپاهان و استقلال اهواز، چهار تساوی مقابل استقلال تهران، سپاهان و سایپا(دوبار) و تنها یک باخت مقابل استقلال اهواز داشته، اما پائین تر از همه اون چهار تیم ایستاده! نظرم راجع به پرسپولیس از قبل از شروع فصل یکی بوده و تغییر هم نکرده. پرسپولیس در سال های اخیر به مدیریت غلط خودش باخته. مدیریتی که راه درآمد زایی برای پرسپولیس رو با درآمد زایی برای خودش مسدود کرده. بحث بحثِ دنیزلی و پروین و هان و استیلی نیست. بحث بحثِ سیاسی بازی و پول به جیب زدن مدیران نالایق پرسپولیسه. با تمام این اوصاف اگر پرسپولیس بتونه از گزند سپاهان در جام حذفی مصون بمونه، بخت اول قهرمانی در جام حذفی امسال خواهد بود. پرسپولیس در لیگ برتر با توجه به چهار بازی خانگی با تیم های قعر جدول و یک بازی خارج از خانه با ذوب آهن بی انگیزه در هفته پایانی، می تونه به مرز پنجاه امتیاز هم برسه و اگر بازیکنان پولکی این تیم دست به دست هم بدهند، پرسپولیس می تونه فصل بد خودش رو با پنجاه و سه امتیاز و خاطره ای خوش به اتمام برسونه. ا
اما در انتهای جدول رقابت جدید و شدیدی بین فولاد و ملوان ایجاد شده که مطرح شدنش خالی از لطف نیست. اما قبل از اون راجع به راه آهن بگم که: ادعای اکبر میثاقیان در اولین مصاحبه اش بعد از روی کار اومدن در میانه راه برای راه آهن ته جدولی واعلام این که در صورت سقوط راه آهن از لیگ برتر، ایشون خودشونو رو از بالای برج میلاد می اندازند پائین؛ خیلی جالب بود. حالا من ادعا می کنم که اگر راه آهن از لیگ برترحذف نشه، من تنهایی می رم وسط اقیانوس آرام شنا می کنم، اونم بدون مایو؛ صرفاً برای عیش و نوش کوسه ها و نهنگ ها! ا
برگردم سر رقابت فولاد و ملوان. دو تیمی که در پنج بازی آینده، سه بازی مشابه دارند و الان هم ملوان دو امتیاز از فولاد بیشتر داره. علی رغم این که هر دو سه بازی خانگی در پیش دارند و ملوان هم امتیاز بیشتری داره، اما روحیه فولادی در اثر بردهای اخیرشون، می تونه عامل بزرگی جهت جبران اون دو امتیاز باشه و اون وقت ملوان باید غزل خداحافظی رو بخونه. البته با توجه به قانون جدید صعود و سقوط تیم ها، هم راه آهن و هم یکی از دو تیم ملوان یا فولاد شانس بازگشت به لیگ برتر رو خواهند داشت که به این ترتیب، چه ملوان و چه فولاد شانس اول بازگشت دوباره به لیگ برتر خواهند بود. ا
**************
پانوشت: پیرو پیام کاوه عزیز در مورد علی دایی در مطلب قبلی، باید عرض کنم که با بخشی از عقیده ات کاملاً موافقم. از وقتی که یادم میاد چه در فوتبال و چه در تمامی عرصه های دیگه در ایران، ما یک خصلت بد داریم که من اسمش رو می ذارم قهرمان کُشی! مثلاً در فوتبال، وقتی مرحوم پرویز دهداری، تعدادی بازیکن جوون آورد به تیم و به همین دلیل هم نتیجه خوبی در آسیا نتونست بگیره، همه ازش انتقاد کردن. بعدها دهداری مُرد، اما بازیکنانی که به فوتبال ایران هدیه داد، برای ابد در تاریخ فوتبال ایران جاودانه شدند. نمونه دیگرعلی پروینه که در بازی های مقدماتی جام جهانی نود و چهار آمریکا سرمربی ایران بود و در اون بازی ها به دلیل اشتباهات بچگانه بهزاد غلامپور در دروازه ایران، ما نتوستیم به جام جهانی بریم ولی سیل حملات مطبوعاتی به سمت پروین روانه شد. حالا مثال دایی هم از همین دسته است. یعنی بازیکنی که هنوز هم در لیگ برتر ایران از بهترین هاست اما چون به دلایل متعددی محبوب نیست، مورد آماج حملات قرار می گیره. ا
تا اینجا رو با تو هم عقیده بودم. اما مثال هایی از رفتار دایی دیده شده که بیانگر پتانسیل بالای علی دایی برای درگیری های بی مورد و بچگانه است. دعوای یکی دوسال پیش با مبعلی رو یادته؟ یا درگیری لفظی با علی پروین؟

البته من در کل بیش از هشتاد درصد دایی رو در مسائل کنونی بی تقصیر می دونم؛ اما کاوه جان سری رو که درد نمی کنه که دستمال نمی بندن. می بندن؟